W psychologii procesu istnieje pewna – dość jasno określona – procedura dotycząca pracy z przeszłymi nadużyciami . Procedura ta wskazuje, krok po kroku, co można zrobić w momencie, kiedy wracamy do sytuacji, w której nasz klient nie był w stanie zareagować natychmiast wobec siły użytej przeciwko niemu. Naszym zamierzeniem jest przedstawienie tejże procedury, ale także, a może przede wszystkim, różnych pytań i wątpliwości pojawiających się wokół kolejnych jej punktów. Chcielibyśmy przedstawić pewien rodzaj „narzędzia pracy”, a jednocześnie skłonić do uważności i czujności. Nie chcemy stwarzać pozorów, że cokolwiek, co dzieje się w doświadczeniu – szczególnie w jego bolesnych fragmentach – jest oczywiste i może być potraktowane schematycznie. Praca z nadużyciem wymaga dużo większej otwartości i przytomności niż to, co daje się ująć w ramy „procedury”. Znajomość procedur jest oczywiście przydatna. Procedura jest jak drabinka czy poręcz, która istnieje gdzieś w tle, i w zależności od potrzeb, od tego, ku czemu prowadzą nas pojawiające się sygnały, przeżycia i oddźwięk klienta – możemy z niej korzystać lub nie. Pamiętajmy jednak, że pracując z procesem za każdym razem wchodzimy w obszar nieznanego, i to, co się wydarza, może prowadzić w zupełnie nieoczekiwaną stronę.